عمل زیبایی سینه یا پروتز سینه یکی از راههای موثر در دامنه جراحی زیبایی است که به شما این امکان را میدهد که فرم و اندازه سینههای خود را به دلخواه تغییر دهید. به طور کلی، پروتز سینه کاربردهای وسیعی دارد و بسیاری از بانوان به دلیل دلایل مختلف از این روش استفاده میکنند. در این مقاله، قصد داریم توضیحاتی درباره پروتز سینه، انواع آن، و نحوه انجام این عمل را ارائه دهیم. لطفاً تا انتها همراه ما باشید.
پروتز سینه یا ایمپلنت سینه یکی از محبوبترین عملهای جراحی زیبایی در جهان به حساب میآید. در این عمل، ایمپلنتهایی زیر بافت یا ماهیچههای سینه قرار داده میشوند که منجر به زیبایی و افزایش حجم سینهها میشود. افرادی از پروتز سینه استفاده میکنند که حجم سینه کمی داشته یا به دلایل مختلفی نظیر کاهش وزن، بارداری، و شیردهی حجم سینه خود را از دست دادهاند. به عبارت دیگر، این جراحی معمولاً برخلاف ماموپلاستی برای افزایش حجم سینهها استفاده میشود.
سیلیکونی: این نوع پروتزها از ژل پروتز ساخته شدهاند که مادهای بیخطر برای بدن محسوب میشود و بسیار شبیه بافت طبیعی سینهها هستند. افرادی که از این نوع ایمپلنت استفاده میکنند، باید حداقل 22 سال سن داشته باشند. پروتزهای سیلیکونی به دلیل قوام مناسب و وزن سبکتر نسبت به انواعی که از آب پر میشوند، محبوبتر هستند. هرچند برای استفاده از این نوع پروتزها، باید برش بیشتری ایجاد کرد؛ اما احتمال چینخوردگی در این نوع پروتز سینه بسیار کمتر است.
آب نمکی یا سالینی: این نوع پروتزها از آب نمک استریل ساخته شده و احتمال پارگی در آنها وجود دارد. با این حال، با توجه به مواد تشکیل دهنده، آب نمک در صورت پارگی توسط بدن جذب میشود و به دلیل وجود این ماده در بدن، جذب آن باعث بروز مشکلی نخواهد شد. در این نوع پروتزها، جراح برشهای کمتری ایجاد میکند و هزینه آن نسبت به پروتزهای سیلیکونی کمتر است. با این حال، ریسک چینخوردگی در آن بیشتر است و احتمال خالی شدن آن به صورت خودبخودی نیز وجود دارد.
ترکیبی: پروتزهای ترکیبی دارای زمینهای سیلیکونی و بخش سالینی هستند. قسمت سالینی این پروتز افزایش تدریجی سایز پروتز را ممکن میکند. پروتزهای ترکیبی برای افرادی که تمایل به داشتن سینههای بزرگ دارند اما بافت پستان کافی ندارند، مناسب است. در این روش با پر کردن تدریجی سالین بافت پستان، جا باز میشود و پروتز بزرگتری را میپذیرفت.
پروتز گرد: پروتزهای گرد، با قدمتی که هنوز هم محبوبترین هستند، بهترین نتیجه را ارائه میدهند. این پروتزها فرم گرد و متناسبی را ایجاد میکنند و بیشتر قسمت بالایی سینه را پر کرده و احساس نرمی نسبت به پروتزهای اشکی دارند. این پروتزها در ابعاد و قطرهای گوناگون موجود هستند که به جراح امکان ایجاد هر شکل سینهای که مدنظرتان است را میدهد.
پروتز اشکی: پروتزهای اشکی با استفاده از ژل سیلیکونی ساخته میشوند و اغلب به عنوان "شکل-ثابت" در امریکا شناخته میشوند. مانند پروتزهای گرد، این نوع پروتزها نیز در ابعاد و اشکال متنوعی ارائه میشوند که شامل ابعاد کوتاه، بلند، و طیف گستردهای از شکلها میشود.
مرحله اول – بیهوشی: پیش از شروع جراحی، داروهایی جهت حفظ آرامش بیمار تزریق میشوند که میتواند با بیهوشی یا تزریق داخل وریدی انجام شود و پزشک بهترین گزینه را برای شما انتخاب خواهد کرد.
مرحله دوم – برش جراحی: برشها در نواحیی ایجاد میشوند که به راحتی قابل مشاهده نباشند. نوع و محل ایجاد برش به عهده جراح است و ممکن است در نواحی مختلف از جمله دور هاله قهوهای رنگ، چینهای زیر سینه، و زیر بغل صورت گیرد. انتخاب محل برش بستگی به نوع پروتز و آناتومی بدن بیمار دارد.
مرحله سوم – قرار دادن پروتزها: پس از ایجاد برش، پروتز زیر عضلات ماهیچهای بزرگ سینه و یا پشت بافت سینه قرار داده خواهد شد.
مرحله چهارم – بخیهزدن برشها: در پایان، برشها در چند لایه بخیه و پوست نیز با بخیه یا چسب جراحی بسته خواهد شد. بخیهها به مرور زمان محو میشوند.
مرحله پنجم – مشاهده نتایج: نتایج پروتز سینه، فوراً پس از جراحی احساس میشود. برای اطلاعات بیشتر میتوانید مقاله دوره نقاهت پس از جراحی پروتز سینه را مطالعه کنید.
افراد مناسب برای جراحی پروتز سینه: جراحی پروتز سینه تصمیمی شخصی است و نباید بر اساس سلیقه و خواست دیگران انجام شود. افرادی که مشخصات زیر را دارند برای انجام جراحی پروتز سینه مناسب هستند:
جراحی پروتز سینه مزایای زیادی دارد و با توجه به این مزایا امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. مزایایی مانند:
حتی با وجود مشاوره قبل از جراحی پروتز سینه و انتخاب جراح با تجربه، امکان وجود عوارضی که باعث خروج پروتز از فرم و ظاهر اولیه خود شود وجود دارد. این عوامل ممکن است به تنهایی و یا مستقیماً با خود روند جراحی، شرایط پروتز سینه و یا تغییرات بافت سینه در پی بارداری یا شیردهی مرتبط باشند. عمل ترمیمی پروتز سینه برای آن دسته از بیمارانی که خواهان ترمیم ظاهر سینه، تغییر اندازه پروتز و یا رفع بدفرمیهای بافت سینه هستند، گزینه بسیار خوبی میباشد. عوامل زیر در تعیین این موضوع که آیا بیمار گزینه مناسبی برای انجام عمل ترمیمی میباشد، دخیل هستند:
گاهی اوقات، عوارض پس از جراحی پروتز سینه، مانند انقباض کپسولی، به وجود میآیند. مهارت جراح پلاستیک تا چه حد باشد، ممکن است پس از عمل، عوارضی در بدن فرد پدید آید. این مسئله نشان از این دارد که هر فرد بدنی منحصر به فرد دارد و عملیات بهبودی نیازمند آگاهی از این نکته است.
شکلگیری "کپسول" از بافت جای زخم در اطراف هر نوع ایمپلنت (پروتز درمانی یا زیبایی) جزء طبیعی فرآیند بهبودی است. بدن به صورت اتوماتیک سعی میکند هر جسم خارجی که وارد بدن میشود را با ایجاد یک مانع از طریق بافت جای زخم در اطراف آن جدا کند. این کپسول در مورد پروتزهای سینه مفید است زیرا به ثبات پروتز کمک میکند و از لغزش جلوگیری میکند. در برخی از موارد، کپسول اطراف بافت جای زخم محکم میشود و اطراف پروتز منقبض میشود، که به مشکلات زیبایی و درد در سینه منجر میشود.
پزشکان نظریات مختلفی درباره علت انقباض کپسولی دارند و احتمالاً علت دقیق بروز این عارضه در هر فرد متفاوت است. سمی بودن یا خطرناک بودن پروتزها نمیتواند دلیل این مشکل باشد. ژنتیک نیز به عنوان یک عامل مهم در این موضوع شناخته میشود. اگر در خانواده خود سابقه اختلالات خود ایمنی وجود دارد یا یکی از اعضای خانواده پس از جراحت بافت جای زخم ضخیمی ایجاد کرده یا مشکلاتی در کاشت پروتز برای او پیش آمده است، شخص مستعد بروز انقباض کپسولی است. بعضی اوقات ورود لایه نازکی از باکتریها به حفره سینه نیز میتواند این انقباض را ایجاد کند.
سلولهای بزرگ آناپلاستیک لنفوم یا BIA-ALCL سرطانی است که در بافت جای زخم داخل سینه و پروتز سینه رشد میکند. این سرطان به عنوان سرطان سیستم ایمنی تعریف میشود و پزشکان معمولاً با برداشتن پروتز سینه و درمان بافت جای زخم اقدام به درمان آن میکنند. زنانی که چند سال است از یک پروتز سینه استفاده میکنند، باید از خطر ابتلا به این سرطان آگاه باشند و با انجام برخی اقدامات، میتوانند خود را در امان نگه دارند. بهتر است خانمهایی که پروتز سینه دارند، به طور مداوم معاینه شوند تا هر گونه ریسک ابتلا به سرطان در آنها تشخیص داده شود. اگر سرطان زود تشخیص داده شود، اغلب میتواند با برداشتن پروتز و درمان بافت جای زخم بهبود یابد، اما در برخی موارد نادر، اگر سرطان به غدد لنفاوی سرایت کند، ممکن است کشنده باشد.